Όταν πάμε ταξίδι, λέμε σε αυτούς που μένουν πίσω: «θα λείπω».
Εκεί που πάμε όμως, έχουμε φτάσει ποτέ?
Αφήσαμε πίσω ότι μας ορίζει?
Ρόλους, υποχρεώσεις…
Το ταξίδι ξεκινά εκεί που σταματά ο χρόνος της ενθύμησης του εαυτού μας.
Ο χρόνος που μας παίρνει να «ξεχάσουμε»
όλα αυτά που μας ορίζουν.
Επιστρέφω πίσω μα πώς επιστρέφω?
Με γεμάτη τη βαλίτσα της καρδιάς με ευγνωμοσύνη για ότι έζησα,
ή γεμάτο λησμονιά στον νου λέγοντας «αχ, να γυρνούσα πάλι πίσω».
Όλη μας η ζωή, είναι ένα ταξίδι.
Που είναι και σύντομο, και δίχως εισιτήριο επιστροφής.
Μόνο πήγαινε.
Μα…αν ήξερες πότε θα τελειώσει,
δεν θα ζούσες συνεχώς με την αγωνία γνωρίζοντας το τέλος?
Να φεύγεις και να έρχεσαι πλούσιος με ότι ήδη έχεις.
Με όσα ήδη έχεις «χτίσει» δίχως προσμονή
για τα άλλα που θα έρθουν
ή γι’ αυτά που θα μπορούσαν να έχουν γίνει αλλιώς.
Με άδειες αποσκευές για να χωρέσουν
τα δώρα που θα πάρεις.
Τα δώρα που δεν περίμενες. Τα δώρα που ετοιμάζει η ζωή για εσένα
και σε καλεί να τα αξιοποιήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για εσένα, για εμένα, για όλους τους άλλους.
Ταξίδι, είναι οι άνθρωποι
μα πιο πολύ ταξίδι είναι το πάθος να μοιραστείς το δρόμο.
Ο χρόνος, όσο σχετικός και αν είναι,
είναι η σφραγίδα της ύπαρξής μας
και ότι συμβαίνει είναι για μια φορά και ανεπανάληπτο.
Είναι η σφραγίδα που αποτυπώνει τα πάντα στα κοσμικά αρχεία με ακρίβεια και νομοτέλεια.
Και τελικά..
Θέλεις να φύγεις για να ξεφύγεις?
Ή
Θέλεις να φύγεις για να γυρίσεις πιο πλούσιος στη ζωή σου και αυτά που ορίζουν το «σπίτι» σου?
Την έδρα σου, εσένα.
Αν είναι το πρώτο, να ξέρεις πως: «Όπου και να πας, το «σπίτι» σου είναι μέσα σου, και ότι και αν κάνεις δεν πρόκειται να ξεφύγεις από αυτό».
Αν είναι το δεύτερο, μπορεί να μην έχεις μπει ποτέ σε αεροπλάνο ή τρένο ή πλοίο, αλλά να έχεις ήδη πάει του κόσμου τα ομορφότερα ταξίδια.
Ζήσε το ταξίδι της ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς.
Εδώ είναι το ΤΑΞΙΔΙ.
