Νοέμβρης…
ένας μήνας, όπου με το που μπαίνει μυρίζουν Χριστούγεννα.
Ήδη στους δρόμους κυκλοφόρησαν τα πρώτα στολίδια.
Κάθε χρόνο έχω την ίδια σκέψη:
“Δεν είναι μάταιο να προετοιμάζεσαι τόσο καιρό για μια-δυο μέρες, χάνοντας το παρόν?”
Ξέρετε, υπολογισμούς, ψώνια, ποιους θα καλέσω, ποιους όχι…
“Έχω τόσο ανάγκη να μείνω στο Παρόν.”
“Έχω τόσο ανάγκη να νιώθω και να βιώνω τις στιγμές ενώ όλα γύρω μου τρέχουν.”
Υπάρχουν στιγμές που τρέχουν και μέσα στο μυαλό μου. Εκείνες τις στιγμές θυμάμαι να πω στον εαυτό μου: “Μαρία πού είσαι?”
Και επανέρχομαι απαντώντας “Εδώ.”
Όλα όσα διδάσκω, μεταφέρω, βιώνω και γεύομαι, θέλω να κρατούν κάθε στιγμή. Όταν φεύγω από το στρωματάκι μου, όταν φεύγω από τους δασκάλους μου, όταν δεν τραγουδώ.
Θέλω να μπορώ να ακούω τον ήχο της σιωπής μες στην βαβούρα της πόλης, να χαμογελώ όταν οδηγώ, να λέω καλημέρα σε αγνώστους εννοώντας το “namaste” (είμαστε το ίδιο από την ίδια πηγή).
Κάθε φορά που χάνομαι, θυμάμαι πως είμαι μαθήτρια της ζωής, θυμάμαι να κοιτώ και να μιλώ με την ίδια κατανόηση στους άλλους ανθρώπους, όπως μιλώ και στον εαυτό μου. Που του δίνω «χώρο» να υπάρχει, να αλλάζει, να μετασχηματίζεται, να με «συγ-χωρώ».
Για ποιο λόγο σίγουρα ήρθαμε όλοι εμείς ΕΔΩ.
Αλλά ήρθαμε και για να απολαύσουμε τούτη τη ζωή, να την βιώσουμε, να διευρύνουμε την συνειδητότητά μας
Ας είμαστε λοιπόν, ο καθένας στο “ΕΔΩ” του,
ακόμα και τις στιγμές που ξέρει ότι έχει “χαθεί¨.
Με αγάπη,
Μαρία.
